Οστεοαρθρίτιδα των αρθρώσεων: Συμπτώματα και θεραπεία

Αρθροπάθεια των καρπών σε μια ηλικιωμένη γυναίκα

Η αρθροπάθεια των αρθρώσεων (οι όροι «παραμόρφωση της αρθρώσεως», «αρθρώσεις» ή «αρθρώσεις» βρίσκονται επίσης στη βιβλιογραφία) είναι μια χρόνια εκφυλιστική διαδικασία του ιστού των αρθρώσεων στην οποία, λόγω δυστροφικών διεργασιών, ο χόνδρος που καλύπτει τις επιφάνειες των αρθρώσεων είναι καταστρέφεται με την πάροδο του χρόνου, Επιπλέον, οι εκφυλιστικές διεργασίες μπορούν να καλύψουν την κάψουλα των αρθρώσεων και τον πραγματικό ιστό των οστών, προκαλώντας παραμόρφωση των οστών.

Τύποι οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων

Γενικά, ο όρος «οστεοαρθρίτιδα» χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε μια αρκετά μεγάλη ομάδα ασθενειών που προσβάλλουν διάφορες αρθρώσεις. Ο μηχανισμός ανάπτυξης τέτοιων παθολογιών μπορεί να διαφέρει σε κάποιο βαθμό. Τις περισσότερες φορές, μπορεί να εμφανιστεί οστεοαρθρίτιδα μεγάλων αρθρώσεων. Αυτή η ομάδα ασθενειών περιλαμβάνει:

  • Gonarthrosis - μια παραμορφωμένη αλλοίωση της άρθρωσης του γόνατος
  • Coxarthrosis - μια παθολογία της άρθρωσης του ισχίου.
  • Οστεοαρθρίτιδα της άρθρωσης του ώμου
  • Οστεοαρθρίτιδα της άρθρωσης του αγκώνα κ. λπ.

Η οστεοαρθρίτιδα των μικρών αρθρώσεων αναπτύσσεται λιγότερο συχνά: τα χέρια (συχνότερα μεσοφαλαγγική και μετακαρφαφαλαγγική) και τα πόδια. Επιπλέον, γίνεται διάκριση μεταξύ της σπονδυλοαρθρώσεως - μιας δυστροφικής βλάβης των μεσοσπονδύλιων αρθρώσεων, η οποία, παρά τον παρόμοιο μηχανισμό ανάπτυξης όπως και σε άλλους τύπους οστεοαρθρίτιδας, ονομάζεται ασθένειες της σπονδυλικής στήλης. Σε περίπτωση που η παθολογία έχει εξαπλωθεί σε αρκετές αρθρώσεις, μπορούμε να μιλήσουμε για γενικευμένη οστεοαρθρίτιδα ή - πολυαρθρίτιδα.

Στην ιατρική, συνηθίζεται να διακρίνουμε δύο βασικούς τύπους οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων, ανάλογα με τον μηχανισμό της ανάπτυξής της. Η πρωτογενής οστεοαρθρίτιδα (που ονομάζεται επίσης ιδιοπαθή) είναι μια παθολογία που αναπτύσσεται κυρίως στους ιστούς της άρθρωσης, εκτός των αποκλίσεων στη συστηματική εργασία του σώματος. Η πρωτογενής οστεοαρθρίτιδα χαρακτηρίζεται από αύξηση των εκφυλιστικών διεργασιών στον ιστό του χόνδρου με ταυτόχρονη παραβίαση της αποκατάστασής του.

Η δευτερογενής οστεοαρθρίτιδα είναι το αποτέλεσμα τραυματισμού της άρθρωσης λόγω τραύματος (τραυματική οστεοαρθρίτιδα). Επιπλέον, ορισμένες παθολογικές διεργασίες στο σώμα, ειδικά διαταραχές του μεταβολισμού των ορυκτών και άλλες, μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη δευτερογενούς οστεοαρθρίτιδας.

Η τραυματική οστεοαρθρίτιδα διαγιγνώσκεται συνήθως σε νεαρή ηλικία. Σε ηλικιωμένους, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πρωτογενούς και δευτερογενούς βλάβης στις αρθρώσεις - τόσες πολλές παθολογικές διαδικασίες στο σώμα σχετίζονται στενά.

Ο γιατρός εξετάζει τα χέρια με οστεοαρθρίτιδα

Γιατί αναπτύσσεται η οστεοαρθρίτιδα;

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμη συναίνεση για την ακριβή αιτία της ανάπτυξης της οστεοαρθρίτιδας, οι επιστήμονες γνωρίζουν τους παράγοντες που συμβάλλουν σε παθολογικές αλλαγές στους ιστούς της άρθρωσης. Ο κύριος λόγος για την ανάπτυξη ιδιοπαθούς οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων είναι ένας μεγάλος αριθμός παραγόντων κληρονομικής και γενετικής φύσης. Αυτή η ομάδα περιλαμβάνει, πρώτα απ 'όλα, έμφυτα χαρακτηριστικά της σύνθεσης των ιστών των αρθρώσεων, τα οποία συμβάλλουν σε πιο έντονη από την κανονική καταστροφή του χόνδρου και την πολύ αργή ανάκτησή του. Επιπλέον, οι κληρονομικοί παράγοντες μπορούν να περιλαμβάνουν μια ευρεία ποικιλία συγγενών ελαττωμάτων και παραμορφώσεων του οστεοαρθρικού συστήματος (δυσπλασία των αρθρώσεων, υπερβολική κινητικότητά τους, παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης, των ποδιών, των χεριών κ. λπ. ), λόγω των οποίων υπερβολική ή μη φυσιολογική άγχος σε ορισμένες αρθρώσεις. Γιατί οι αρθρικές επιφάνειες αναπτύσσονται λανθασμένα, παραμορφώνονται και ο χόνδρος που τις καλύπτει καταρρέει.

Οι ακόλουθοι λόγοι μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη δευτερογενούς οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων:

  • Η μηχανική βλάβη στις αρθρώσεις είναι το αποτέλεσμα ορισμένων μηχανικών επιδράσεων που οδηγούν σε παραβίαση της ανατομικής ακεραιότητας των δομών που απαρτίζουν την άρθρωση. Η ομάδα των μηχανικών τραυματισμών περιλαμβάνει τραυματισμούς, χειρουργική επέμβαση, υπερβολική σωματική δραστηριότητα και αθλητισμό.
  • Ασθένειες των αρθρώσεων - ιδιαίτερα φλεγμονώδεις νόσο
  • Μεταβολικές διαταραχές που οδηγούν σε αλλαγές στη σύνθεση του χόνδρου που καλύπτει τις αρθρικές επιφάνειες, καθιστώντας το πιο ευάλωτο, σπάζοντας ταχύτερα και ανακάμπτοντας πιο αργά.
  • ορισμένες ασθένειες των ενδοκρινών αδένων, οι οποίες μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε μεταβολικές διαταραχές.
  • μια σειρά από αυτοάνοσες ασθένειες στις οποίες τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος προσβάλλουν τους ιστούς του ίδιου του σώματος, στην περίπτωση αυτή τους ιστούς των αρθρώσεων, με αποτέλεσμα την καταστροφή.
  • Αγγειακές παθολογίες, η συνέπεια των οποίων είναι ανεπαρκής παροχή αίματος στους ιστούς και η ανάπτυξη δυστροφικών διεργασιών σε αυτούς.

Πώς αναπτύσσεται η οστεοαρθρίτιδα των αρθρώσεων;

Πιστεύεται ότι η πρώτη καταστροφική διαδικασία στην άρθρωση στην οστεοαρθρίτιδα των αρθρώσεων είναι η ήττα του χόνδρου. Ξεκινά με μια παραβίαση της μικροκυκλοφορίας στα τριχοειδή του περιόστεου, τα οποία βρίσκονται κάτω από τον χόνδρο που καλύπτει την αρθρική επιφάνεια του οστού. Κανονικά, τα θρεπτικά συστατικά στον ιστό του χόνδρου προέρχονται τόσο από το αρθρικό υγρό όσο και από τον παρακείμενο ιστό των οστών. Εάν η κυκλοφορία του αίματος στα αγγεία του περιόστεου διαταράσσεται, τότε η διατροφή του χόνδρου διαταράσσεται. Σταδιακά, ο ιστός του χόνδρου χάνει τη φυσική του ελαστικότητα, γίνεται λεπτότερος, η επιφάνειά του γίνεται ανομοιόμορφη, μπορεί να εμφανιστούν μικροκράματα και φυσητήρες και να παρεμποδίσουν την ολίσθηση των αρθρικών επιφανειών μεταξύ τους. Η σύνθεση του αρθρικού υγρού αλλάζει αναπόφευκτα.

Όταν κινούνται στην άρθρωση, ο πόνος, ο τραυματισμός και τα κλικ αρχίζουν να παρεμβαίνουν. Με την πάροδο του χρόνου, η παθολογία εξελίσσεται, το εύρος κίνησης στην άρθρωση μειώνεται, ο χώρος των αρθρώσεων μειώνεται, ο χόνδρος στα προεξέχοντα μέρη των αρθρικών επιφανειών μπορεί να αραιωθεί έως ότου εξαφανιστεί τελείως και οστεοφύτα σχηματίζονται στις άκρες των αρθρικών επιφανειών.

Ο μηχανισμός που περιγράφεται είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικός της γεροντικής οστεοαρθρίτιδας, η οποία σταδιακά αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου. Ο μηχανισμός ανάπτυξης άλλων μορφών οστεοαρθρίτιδας - για παράδειγμα, μετεγχειρητική, μετεγχειρητική, μετέπειτα λοιμώδης, που σχετίζεται με μεταβολικές διαταραχές - μπορεί να είναι ελαφρώς διαφορετικός, αλλά γενικά, οι αλλαγές στην άρθρωση με τέτοιες παθολογίες είναι ταυτόσημες με τη γεροντική οστεοαρθρίτιδα.

Ο βαθμός της οστεοαρθρίτιδας και οι εκδηλώσεις της

Οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της παθολογικής διαδικασίας και η σοβαρότητά τους εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο έντονη είναι η καταστρεπτική διαδικασία στην άρθρωση και πόσος ιστός εμπλέκεται σε αυτήν. Ωστόσο, σε κάθε στάδιο υπάρχουν δύο κύρια κλινικά συμπτώματα που είναι χαρακτηριστικά της οστεοαρθρίτιδας. Πρώτα απ 'όλα, είναι πόνος στις αρθρώσεις. Επιπλέον, η μείωση της κινητικότητας των αρθρώσεων είναι ανησυχητική.

Στη χώρα μας, είναι συνηθισμένο να διακρίνουμε τον βαθμό της οστεοαρθρίτιδας σύμφωνα με την κλινική και ακτινολογική ταξινόμηση που εγκρίθηκε το 1961.

Οστεοαρθρίτιδα των αρθρώσεων 1 βαθμός- το αρχικό στάδιο ανάπτυξης της παθολογικής διαδικασίας.Το κύριο σύμπτωμα είναι άκαμπτες αρθρώσεις το πρωί μετά από ξεκούρασηΜόλις ο ασθενής αρχίσει να κινείται, η ακαμψία εξαφανίζεται. Στις αρθρώσεις, η κινητικότητα μπορεί να μειωθεί σε κάποιο βαθμό · ο μικρός πόνος μπορεί να επηρεάσει τις πρώτες κινήσεις μετά την ανάπαυση. Συχνά εντοπίζονται ρωγμές στις αρθρώσεις. Ωστόσο, δεν υπάρχει έντονος πόνος μετά από φυσιολογικές κινήσεις, ο πόνος μπορεί να εμφανιστεί μόνο με ένα σημαντικά υπερβολικό φορτίο στην άρθρωση και μετά την ανάπαυση θα εξαφανιστεί μόνη της.

Η εξέταση ακτίνων Χ της προσβεβλημένης άρθρωσης δεν δείχνει έντονες αλλαγές στις ανατομικές δομές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχει μια μικρή στένωση του χώρου των αρθρώσεων ή η παρουσία μεμονωμένων μικρών οστών κατά μήκος των άκρων της επιφάνειας της άρθρωσης.

Λόγω της έλλειψης προφανών διαταραχών πόνου και κίνησης στην άρθρωση, οι ασθενείς σπάνια αναζητούν ιατρική βοήθεια σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης της νόσου.

2 βαθμοί οστεοαρθρίτιδας - η εξέλιξη της νόσου.Εκδηλώνεται με έντονο, οξύ πόνο και διακριτή κρίση που χτυπάει στην άρθρωση όταν κινείται. Το εύρος της κίνησης στην άρθρωση είναι σημαντικά περιορισμένο, γι 'αυτό, εάν είναι ζήτημα της ήττας μιας μεγάλης άρθρωσης, είναι δυνατή η ανάπτυξη λειτουργικού βραχίονα του άκρου. Ο πόνος είναι ενοχλητικός το πρωί, αμέσως μετά το ξύπνημα, όπως στο πρώτο στάδιο της οστεοαρθρίτιδας, αλλά σε αντίθεση, είναι πιο έντονος, μακρύτερος, και συχνά σταδιακά μετατρέπεται σε πόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το τελευταίο συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας όταν η ικανότητα απόσβεσης του χόνδρου μειώνεται σταδιακά λόγω μηχανικής εργασίας στην άρθρωση. Σε αυτό το στάδιο, υπάρχει σημαντική καταστροφή της άρθρωσης και παραμόρφωση των οστών που την αποτελούν. Η μετεωαισθησία της άρθρωσης μπορεί να είναι διαταρακτική: η εμφάνιση ή σημαντική αύξηση του πόνου με αλλαγές στην άρθρωση, η οποία σχετίζεται με μείωση των αντισταθμιστικών ιδιοτήτων του ιστού της άρθρωσης και την ικανότητά της να ρυθμίζει την ενδοαρθρική πίεση με ατμοσφαιρική πίεση διακυμάνσεων.

Η εξέταση ακτίνων Χ δείχνει μια σημαντική μείωση του χώρου των αρθρώσεων, έναν σημαντικό αριθμό ανάπτυξης οστών. Οστικός ιστός στην περικαρτιγγική ζώνη σκληραίνει λόγω έντονων δυστροφικών διεργασιών, στις οποίες μπορούν να σχηματιστούν κυστικές κοιλότητες.

Σε αυτό το στάδιο της νόσου, η ικανότητα του ασθενούς να εργάζεται μειώνεται, καθώς λόγω σοβαρού πόνου κατά τις κινήσεις της προσβεβλημένης άρθρωσης ή της σύσπασής της, δεν μπορεί να κάνει καθόλου εργασία.

Η αρθροπάθεια των αρθρώσεων του 3ου βαθμού αντιστοιχεί στο προχωρημένο στάδιο της παθολογικής διαδικασίας.Ο πόνος είναι συνεχώς ενοχλητικός - τόσο κατά τη διάρκεια της κίνησης όσο και σε κατάσταση πλήρους ανάπαυσης, η οποία σχετίζεται με διάφορους παράγοντες: φλεγμονή των αρθρικών ιστών, παραμόρφωση των αρθρικών επιφανειών, μυϊκοί σπασμοί γύρω από αυτό. Το εύρος κίνησης είναι αυστηρά περιορισμένο, σε ορισμένες περιπτώσεις συνήθως δεν είναι δυνατό. Η κίνηση στην προσβεβλημένη άρθρωση συνοδεύεται από μια δυνατή ένταση που ακούγεται όχι μόνο στον ασθενή αλλά και στους γύρω του. Η άρθρωση παραμορφώνεται σημαντικά σε αυτό το στάδιο, το υγρό συσσωρεύεται στην κάψουλα της άρθρωσης λόγω της έντονης φλεγμονώδους διαδικασίας. Προκύπτει σοβαρή μετεωαισθησία: Ενίσχυση του πόνου λόγω αλλαγών καιρούΟι μύες στην περιοχή των μεγάλων αρθρώσεων είναι σπασμωδικοί, λόγω έλλειψης κινητικότητας, μπορεί να αναπτυχθεί η ατροφία τους. Με οστεοαρθρίτιδα 3ου βαθμού των αρθρώσεων του γόνατος, μπορεί να παρατηρηθεί καμπυλότητα των ποδιών - varus (με τη μορφή του γράμματος "O") ή valgus (με τη μορφή του γράμματος "X").

Οι ακτίνες Χ δείχνουν σχεδόν πλήρη απουσία του χώρου των αρθρώσεων, οι επιφάνειες των αρθρώσεων παραμορφώνονται σημαντικά και οι μεγάλες οστικές αναπτύξεις βρίσκονται στις άκρες τους. Οι ενδοαρθρικές δομές (menisci, σύνδεσμοι) καταστρέφονται, ο ιστός των οστών σκληρώνεται. Οι ιστοί γύρω από την άρθρωση είναι ασβεστοποιημένοι, ποντικοί στις αρθρώσεις μπορούν να εμφανιστούν στην κοιλότητα της άρθρωσης - θραύσματα οστικού ιστού.

Με την αρθροπάθεια των αρθρώσεων του τρίτου βαθμού, υπάρχει μια επίμονη μείωση στην ικανότητα του ασθενούς να εργάζεται, την αναπηρία του.

4 βαθμοί οστεοαρθρίτιδας - το στάδιο της πλήρους καταστροφής της προσβεβλημένης άρθρωσης.Η "απόφραξη" του αναπτύσσεται - η αδυναμία ακόμη και της παραμικρής κίνησης λόγω σοβαρού πόνουΟ πόνος δεν μπορεί καν να ανακουφιστεί από ισχυρά μη ναρκωτικά αναλγητικά, δεν ανακουφίζεται από διαδικασίες φυσικοθεραπείας. Με την ήττα των αρθρώσεων του γόνατος, ο ασθενής χάνει την ικανότητα να κινείται ανεξάρτητα. Η σοβαρή φλεγμονή στους ιστούς της άρθρωσης μπορεί να προκαλέσει τη σύντηξη της άρθρωσης (αγκύλωση) ή το σχηματισμό ψευδών αρθρώσεων (νεοαρθρώσεις).

Η ακτινογραφία δείχνει την ισχυρότερη σκλήρυνση των οστών που αποτελούν την άρθρωση, τη σύντηξή τους, μεγάλο αριθμό οστεοφυτών και έντονη ασβεστοποίηση του ιστού των αρθρώσεων.

Πώς αντιμετωπίζεται η οστεοαρθρίτιδα;

Το πεδίο των θεραπευτικών μέτρων για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων εξαρτάται από το στάδιο της νόσου και τον επιπολασμό της παθολογικής διαδικασίας. Υπάρχει ένα απλό μοτίβο: όσο πιο γρήγορα ξεκινά η θεραπεία για την οστεοαρθρίτιδα, τόσο πιο αποτελεσματική είναι. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να συμβουλευτείτε έναν γιατρό έγκαιρα, με τα πρώτα σημάδια δυσφορίας στην περιοχή των αρθρώσεων, με την παραμικρή δυσκαμψία το πρωί ή την εμφάνιση κρίσης κατά τη διάρκεια των κινήσεων. Στο αρχικό στάδιο της παθολογικής διαδικασίας, είναι αποτελεσματικό να λαμβάνετε σύμπλοκα βιταμινών-ανόργανων συστατικών και χονδροπροστατευτικών - φάρμακα που βελτιώνουν το μεταβολισμό στον ιστό του χόνδρου και τη δομή του. Για παράδειγμα, ένα φάρμακο του οποίου το δραστικό συστατικό είναι η κρυσταλλική θειική γλυκοζαμίνη - ένα φυσικό συστατικό του υγιούς χόνδρου. Διεγείρει την παραγωγή πρωτεογλυκανών και ταυτόχρονα αναστέλλει τις διαδικασίες καταστροφής του ιστού του χόνδρου.

Θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων με χάπια

Μια καλή προσθήκη στα αναφερόμενα μέτρα για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας είναι ασκήσεις φυσικοθεραπείας, τεχνικές φυσικοθεραπείας. Είναι σημαντικό να έχετε μια καλή διατροφή με επαρκή ποσότητα πρωτεϊνών και λιπών στη διατροφή. Τα έγκαιρα θεραπευτικά και προφυλακτικά μέτρα καθιστούν δυνατή όχι μόνο την απαλλαγή από τον πόνο και την ταλαιπωρία, αλλά και για την πρόληψη της εξέλιξης της νόσου, τη μετάβαση της παθολογίας σε πιο σοβαρά στάδια.

Η οστεοαρθρίτιδα δεύτερου και σοβαρού βαθμού δεν μπορεί να θεραπευτεί πλήρως. Σε αυτά τα στάδια, η θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας περιορίζεται στην εξάλειψη ή τη μείωση του πόνου, καθώς και στην καταστολή της φλεγμονής στους ιστούς της άρθρωσης. Για την ανακούφιση από τον πόνο, χρησιμοποιούνται μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και μη ναρκωτικά αναλγητικά με τη μορφή τοπικών παραγόντων (αλοιφές, πηκτές με αναισθητικά και αντιφλεγμονώδη αποτελέσματα), καθώς και συστηματικά φάρμακα. Η ανακούφιση της αρρώστιας άρθρωσης παίζει σημαντικό ρόλο, ως αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να μειωθεί η μηχανική βλάβη στις επιφάνειες των αρθρώσεων.

Μετά την εξάλειψη του οξέος πόνου, ένα σημαντικό καθήκον είναι η ομαλοποίηση των μεταβολικών διεργασιών στον ιστό του χόνδρου και η επιβράδυνση των καταστροφικών διεργασιών στον ιστό του χόνδρου. Συνιστάται επίσης να λαμβάνετε χονδροπροστατευτικά φάρμακα. Τα φάρμακα που διεγείρουν τη μικροκυκλοφορία ιστών έχουν επίσης αποδείξει την αξία τους. Στο στάδιο ύφεσης της οστεοαρθρίτιδας (χωρίς σοβαρό πόνο), οι ασκήσεις φυσικής θεραπείας και η φυσιοθεραπεία είναι χρήσιμες, γεγονός που θα μειώσει την πιθανότητα περαιτέρω επιδείνωσης και θα μειώσει την ανάγκη για αναλγητικά και ΜΣΑΦ.

Ο κατάλογος των φυσιοθεραπευτικών μέτρων για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων περιλαμβάνει ηλεκτροφόρηση, έκθεση υπερήχων, ακτινοβολία και μαγνητική θεραπεία. Η κύρια απαίτηση για την αποτελεσματικότητα τέτοιων μέτρων είναι η διεξαγωγή φυσικοθεραπευτικής θεραπείας της οστεοαρθρίτιδας μόνο κατά τη διάρκεια της περιόδου εκτός της επιδείνωσης της νόσου, διαφορετικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ενεργοποίησης της φλεγμονώδους διαδικασίας και επιδείνωσης του πόνου.

Πώς να αντιμετωπίσετε την οστεοαρθρίτιδα στο τέταρτο στάδιο της νόσουΟ ιστός των αρθρώσεων καταστρέφεται πρακτικά σε αυτό το στάδιο, η μόνη αποτελεσματική λύση είναι μια χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία η κατεστραμμένη άρθρωση αντικαθίσταται με μια ειδική ενδοπρόθεση. Μια τέτοια λειτουργία δεν σας επιτρέπει πάντα να επαναφέρετε πλήρως το εύρος κίνησης της άρθρωσης. Ωστόσο, μετά την ολοκλήρωση της περιόδου ανάρρωσης, ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει στην ενεργό ζωή, να εργαστεί και να απαλλαγεί από τον πόνο.

Η οστεοαρθρίτιδα, τα συμπτώματα και η θεραπεία της οποίας περιγράφονται σε αυτό το άρθρο, είναι μια σοβαρή παθολογία που μπορεί να προκαλέσει αναπηρία και να επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα ζωής. Η έγκαιρη έναρξη της θεραπείας μπορεί να επιβραδύνει σημαντικά την εξέλιξη της νόσου, να αποφύγει την ανάπτυξη σοβαρών επιπλοκών και να διατηρήσει τη δραστηριότητα και την ικανότητα του ασθενούς να εργαστεί.